still ill

Ωδή στον άγνωστο παρατρεχάμενο.

Βρίσκονται πάντα εκεί.Ό,τι και αν συμβεί.Έμψυχο σκηνικό ενός έργου που δεν διεκδικεί το σανίδι ή το πανί παρά μόνο τη γαλαζωπή οθόνη.Μακρινοί επίγονοι των πρώτων ηθοποιών του κινηματογράφου,θίασος χωρίς μουσικές εξαίσιες και φωνές.Η περσόνα του ανθρώπου που μιλάει στο μικρόφωνο με τις κάμερες να τον σημαδεύουν,στέκει σαν αυλαία μπροστά τους με αντίστροφη,όμως,λειτουργία.Τα εκφραστικά τους μέσα περιορισμένα,πάντα σε σύμπλευση με τον κορυφαίο της κουστωδίας.Ηλίθια χαμόγελα επιδοκιμασίας,βλοσυρά βλέμματα σκεπτικισμού όταν οι περιστάσεις το απαιτούν,ευσεβής υποτέλεια.
Τα παιδάκια που ανυποψίαστα κρατούν ανθοδέσμες στην πρώτη γραμμή,αισθάνονται το χέρι τους σαν πειρατικό ξίφος που τα ωθεί στην άκρη της σανίδας.Σιωπηλά οικειοποιούνται τον λιγοστό χώρο του φακού,έτοιμοι να προστρέξουν σε οτιδήποτε χρειαστεί και όταν η Μοίρα τούς απευθύνει κάλεσμα να έρθουν στο προσκήνιο,εκστομίζουν δουλοπρεπείς κολακείες,ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους διότι επιτέλεσαν το άχαρο έργο τους με θεάρεστο τρόπο.
Και ύστερα επιστρέφουν στο σπίτι να δουν και να θαυμάσουν στο video αυτό που κάποιοι σιχαθήκαμε.

posted by still ill @ 6:45 AM